Op algemeen verzoek. Met de nodige literaire vrijheid spring ik in de pen. Kruipen doe ik niet, ook niet dichterlijk. Het scherpe oog van de kommaneuker(s) (muggenzifter, pezewever alsook scherpslijper zijn mogelijke synoniemen in de taal van Rembrandt) krijgen de komende minuten wat taalvirtuositeit te verwerken... ??
Geel. Oranje. Fluo. Een bont allegaartje sprankelende kleuren krijgt het loslopend wild langs de zijlijn te verwerken. De vrolijke gazelles hebben waarschijnlijk alleen oog voor Dieter. Zoals later zal blijken is hij alleszins wat afgeleid.
Mr. Ivago on the whistle. Luisteren is de boodschap. Enkel God is groter. Here we go.
The Yellow Riskers starten met 10 en dat is er aan te zien. Vanaf minuut 1 pakken we de wedstrijd vast en gaat de bal vlot rond. De gele mannetjes hollen er achter maar buiten wat lange ballen, bakken ze er niet veel van. Too easy voor rock solid Tom.
De opbouw langs achter loopt vlot en kansen worden afgedwongen. Een corner wordt kort genomen door Matthi, pas naar Steve, voorzet met rechts richting penalty stip en Tom torent hoog boven de rest uit en knikt hem proper in de linkerhaak. Uno a zero.
Nog geen minuut later slalomt Wouter zich een ongeluk, knalt op doel. De keeper redt verdienstelijk de bal maar in de rebound knalt Matthi hem overhoeks tegen de netten. Due a zero.
Geen één, twee zonder drie? Vijf minuten later wordt een combinatie op rechts mooi afgerond door Jerre. Dieter met de assist op de rand van de 16, knal van Jerre, licht afgeweken door een verdediger. Tre a zero. Agon on fire! We zijn 20 minuten ver. Dit wordt een doelpuntenfestijn. Maar de doelpuntenmachine valt stil.
Een tegentreffer valt uit de lucht, letterlijk. Lange bal, gevolgd door een voorzet vanop links, Tom gaat net onder de bal door en Steve misrekent zich bij het uitverdedigen. De bal stuitert net voor de voet, tegen de arm. Het nieuwe reglement is staalhard. Penalty. En geel. En 3-1. Zucht. Rusten maar.
Vers bloed in de strijd. Diether heeft last van de bil (Phil op rechts), Tomas zin in Barcelona (Petit in the middle).
Inmiddels spelen we met 11 tegen 11. De nieuweling der gelen is een hevig ventje en krijgt de nodige stevige charges van het Agonese collectief. Hoe langer de wedstrijd duurt hoe meer hij inzakt, mission accomplished.
De tweede helft wordt voornamelijk gekenmerkt door de eigen interpretatie van Mr.Ivago’s buitenspelregel. Gewoon fluiten. Terecht of niet.
Steve in de rug van de verdediging. Buitenspel. No way. Flexsie Lexsie ter vervanging. Ik word al wat ouder.
Dieter door. Buitenspel. No way.
Matthi door de gatenkaas. Buitenspel. No way.
Jeroen als een mes door boter. Buitenspel? Euhm. Deze keer dus niet (maar was het waarschijnlijk wel). Eén op één op keeper, er vlotjes rond en in het net. 4-1. Een dijk van een wedstrijd van de Jerre. Nog 20 minuten te gaan.
Doelpuntenkermis in de maak? Alsnog? Het gaat plots bijzonder vlot, en de ene na de andere kans volgt elkaar op. Dieter niet één, maar twee of zelfs drie maal alleen op de keeper. Zelfs in volle sprint heeft hij meer oog voor de deernes langs de zijlijn, want hij knalt op de keeper. De derde maal legt hij de bal maar af op Matthi, maar ook hij staat niet zo scherp als in de nachtelijke uurtjes.
Er volgen nog een hele rits aan mogelijkheden. Om zeep. Een beetje te nonchalant hé gasten. Afknallen die handel. Geen medelijden.
8-1. Dat was mooi geweest. 4-1 is dat zeker ook. Ze zijn binnen!
Forza Agon!
