What a day (and night). Het relaas van een episch moment. Flandria op het menu.
Serre begon de dag met een ode aan het gras. Natuurlijk gras. Bemest door koeievlaaien. Mogelijks besmeurd door de nawalm van de nodige matinale stresskakjes. Onze sluitpost stond vederlicht. Met dank aan zijn sluitspier. En zeer ontspannen. De hot yoga had deugd gedaan.
Off we go. Bikkelen maar. Flandria zat er kort en stevig op, vaak in overtal. Hier gingen slachtoffers vallen. Haal de hakbijl maar boven. Dat werd niet zo gepruimd door de tegenstander maar when the going gets tough, the tough get going.
Steekbal in de rug van de verdediging, maar Joa zijn gekraakt schot loopt af op een sisser. Na 10 minuten een diepe bal van Matthi op Steve die na een schijnbeweging de achterlijn haalt en terug inspeelt op de aanstormende Matthi. Afgeblokt door de verdediger.
Minuut 21. Een vrije trap voor Flandria op een goeie 4000 meter van het doel. Nummer 18 trapt hem strak rechtdoor, en verrast zowaar Servaas, die zo dartel als een dolgedraaide duif (of mus?) langs de bal grabbelt. 1-0. Hij moest en zou zijn belofte waarmaken. Nota bene aan een 8 jarige kleuter die hij niet eens kent. Een echte kindervriend. Na de wedstrijd verklaarde de doelpuntenmaker dat hij de week ervoor een bijna identieke goal had gemaakt tegen een keeper die nóg kleiner was... Iets met kabouters...
De nummer 3 en 19 zijn een constante gesel. We hadden het moeilijk. Maar op wat halve kansen na, eigenlijk geen concreet doelgevaar. Stilletjes aan kwamen we er door. Een aanval leidde tot een mooie volley van Jerre gevolgd door een geweldige voetreflex van de keeper der Flandriens.
Het nodige trek en duwwerk werd beboet met een gele prent voor Steve en Jerre, euh, correctie, Joachim. Zo zegt het scheidsrechterverslag. Goede ogen die scheids?! Handspel in de 16? Aangeschoten? Onbestaand grondspel? Ach ja.
De tweede helft was van ons. Volledig. Geen kans meer weggegeven en constante dreiging naar voor. Het tactische meesterbrein van de tegenstrever had zichzelf of eerder zijn hele ploeg even in de voet geschoten door zijn 2 meest creatieve spelers een lijn achteruit te trekken. Met diezelfde voet, of eerder voetpunt, volleyde Alex de bal proper in één tijd in de rechterhoek na een lange pass van Dieter. 1-1.
De adrenaline pompte door de aderen. We pakken ze. Enkele later buffelde Sam zich na opnieuw een steekbal van Dieter tussen 3 man door en schoof de bal met links onder de uitkomende keeper door. “Sam Ver-man-dele. Ver-man-dele Sam”. Dat zou pas een ringtone zijn. Of een wekker. Zo eentje dat je zo op zijn kopje kan kloppen. Of zo een poppetje dat zo wiebelt op je dashboard in de auto. Geen idee waar ik deze lumineuze ideëen vandaan haal ??.
Vooraan slaagde Tomas er nog in om vanop 5 cm van doel de bal bijna tegen de cornervlag te trappen. In het midden liepen ze zich een ongeluk. Achteraan verdienden ze een gouden medaille. Solide buffelwerk en interventies.
De strijd was gestreden. Flandria verslagen. Een ploegprestatie eerste klas!
De mellow high van de overwinning waar Serre zich vanaf dat moment in stortte leidde tot ongebreidelde creativiteit en genialiteit waar zijn partner in crime niet voor kon onderdoen. De eerste pint in de kleedkamer zette de molens aan het werk. Magistraal tekenwerk, een speurtocht in de Merelbeekse onderwereld der antiquiteit, de nodige gouden boterhammen, en een hoog Peppi en Kokki gehalte. Het recept voor een geslaagd feestje bij Matthieu. Met dank aan De Duif. De Gouden “Duif” met de Strenge Blik. Blikvanger in elk modern interieur. Architecten met smaak. Spot on.
Super teamspirit. Op en naast het veld. Overdag en ’s nachts. Merci aan de familie Roelens voor de uitstekende ontvangst, hapjes, kater. Meer van dat ??
Forza Agon!
